GPS-perikelen

Het wonderapparaat der zoekenden in dit leven...

De moderne fietser heeft het makkelijk. Daar waar Van Gogh, gedreven door het lot en een onnavolgbaar karakter, van hot naar her zwierf, hechten wij vakantiefietsers eraan om zonder omwegen daar te komen waar we wezen willen. En wat is er dan makkelijker dan een GPS op je fiets schroeven en af en toe met een schuin oog te kijken of je nog op de route naar het volgende café zit?

Tsja, niets eigenlijk. Klein detail is dan wel dat je dan moet kunnen omgaan met zo'n wonderapparaat. Niks an toch? In iedere auto zit tegenwoordig toch een TomTom? Kind kan de was doen... Nou, mis poes. Geheel in lijn met het feit dat fietsen afzien is (en de moderne vorm van boete doen voor ieder denkbare zonde), is de GPS voor de fietser een apparaat dat een aanslag is op je goede humeur, je schaarse vrije tijd en je hoop op een beter leven en dat alles in één.

Maar ja, wel makkelijk om simpeltjes de route te kunnen volgen dus niet gezeurd en fluks de DVD's in de laptop met daarop de cursus die iedere nitwit ogenblikkelijk belooft mee te voeren naar het digitale paradijs. Precies wat ik nodig had  (en deze winter nijver had willen bestuderen). Nou, vergeet het rustig!! Na een avond prutsen met 'firmware' die opeens van eminent belang bleek voor verder levensgeluk en het verschil tussen routes en tracks (ook al zo belangrijk...) en nog zo wat, sloeg de wanhoop toe. Gruwel... waar is de nooduitgang?!

We gaan niet naar Friesland hoor...

Deze diende zich aan in de vorm van vriend Thomas die digitaal allerlei verstandige taal sprak en wilde helpen maar niet direct om de hoek zit. Vriend Dirk - stukken dichterbij en ook al zo'n digitaal wonder - bood uitkomst en offerde een vrije avond aan mij op. Het gevolg: de route staat op de GPS!

Verdwalen kan nu niet meer zonder hoongelach, dus we gaan d'r voor! Overmorgen vertrekken L en ik voor de Tocht der Tochten... Wordt (ongetwijfeld) vervolgd...