Deze tocht is er één van stilstaan bij de diepere dingen des levens. Dat bleek deze dag op meerdere manieren maar nu loop ik op de zaken vooruit.
Het begon al na het ontbijt - dat was overigens een overheerlijk Frans ontbijt met warme broodjes, verse croissants en andere lekkere dingen in onze Logis de France La Tourraille. Fietsen is afzien!!
Enfin, gesterkt door al deze heerlijkheden waren wij eraan toe ons stalen ros te bestijgen, toen bleek dat Lied een lekke achterband had. Die aanblik maakt toch dat je jezelf ook een beetje lek geprikt voelt. Dus niks fietsen maar eerst de basics van de fietscursus Pech Onderweg in de praktijk gebracht. Daarna alsnog de paden op, de lanen in. ..
We rijden door de Picardie, een van de noordelijkste regio's van Frankrijk. De streek bestaat uit prachtig golven boerenland. De tarwe is geoogst en de stoppels zijn al gecultivatord. Veel boeren zijn druk met mest uitrijden. Blijkbaar wordt er minder gecontroleerd dan in Nederland want de polderwegen liggen vol mest.
Naast tarwe, bieten en aardappels wordt er veel aan veeteelt gedaan. De melkkoeien komen doorgaans ook niet meer buiten. In de weilanden lopen vleesbeesten: Charolais en Blondes d'Aquitaines. Tusaen de weilanden groeien prachtige meidoornheggen als vee- en windkering. Jammer genoeg zijn er weinig vogels, zoals zo vaak in Frankrijk. Wel zien we langs een kanaal een ijsvogeltje dat als een blauwe schicht het water overvliegt.
Natuur is iets waar je niet genoeg bij stil kunt staan. Dat doen we dan ook. Letterlijk. Overal langs de weilanden staan bramenstruiken die in dit seizoen overvloedig vrucht dragen. Lekker is dat. Wel zorgen dat je boven vossenhoogte plukt (vanwege het gevaar op wormen) maar er hangt genoeg.
Lied heeft een lastige fietsdag: het landschap is golvend en het ene hellinkje volgt na het andere. Bovendien is het warm en dat vergt ook veel van haar kracht. Zo gaat dat met fietsen: soms heb je totaal geen goede benen en de volgende dag fiets je weer fluitend verder.
In deze streek zijn de mogelijkheden om te overnachten dun gezaaid. Eind van de dag betrekt het weer. Morgen wordt een hele dag regen voorspeld. We besluiten door te rijden naar de camping in Ribemont; de jeugdherberg in St. Quentin ligt 14 km verder en dat is nu geen haalbare kaart.
De camping blijkt een typische 'aire naturelle', met basic voorzieningen en een paar mannen die hier voor hun werk bivakkeren. Verder staat er een grote familie met een groep kinderen. Als ik 's avonds mijn telefoon oplaad, is ie weg als ik hem ga halen. Ik weet bijna zeker dat een van de kinderen hem meegenomen heeft, maar welk kind??
Systematisch ga ik alle caravans langs en vraag mijn telefoon terug. Niemand heeft iets gezien. Een van de vaders wordt agressief en bijt me toe dat ik niet moet denken dat zij dieven zijn omdat zij toevallig Roma zijn. Nou denk ik dat ook niet, maar ik wil beslist mjjn telefoon terug.
Twee meisjes wijzen op niet mis te verstane manier naar een van de caravans. En uiteraard behoort die toe aan die boze vader. Als ik nogmaals vraag om m'n telefoon, wordt ie zó boos dar hij handtastelijk wordt en mjj met geweld dreigt en aan mij gaat duwen en trekken.
Het wordt een hele commotie met wel 15 leden van de familie verzameld vanwege het spektakel. Onze campingbuurvrouw schiet me te hulp. Ze stapt op het familiehoofd af en zegt dat dit zo niet kan, die telefoon moet terug. Ineens stapt er iemand naar voren en geeft me mijn toestel terug. Wat een opluchting! Een van de jongens had hem inderdaad gejat en verstopt achter een wiel van de caravan. Het zal ook wel niet hebben geholpen dat de volwassenen riepen dat de politie de kinderen zou opsluiten als ze de telefoon bij hen zouden vinden...
Terug in de tent zie ik dat mijn Sim-kaart eruit is gehaald. !@#$#^^$!! Weer terug naar die boze vader om hem mijn kaart terug te vragen. Er staan allerlei dierbare foto's op. Ondertussen is het donker. Het jongetje zegt dat hij 't kaartje weggegooid heeft in het gras. Met man en macht wordt er gezocht en waarempel, het kaartje komt boven water!
Als ik hen bedank voor het zoeken, stapt de boze vader naar voren en biedt zijn verontschuldigingen aan.We schudden elkaar de hand en opeens spreekt hij Gods zegen over me uit. Het zijn christelijke Roma. Wat een bizarre avond! Terug in de tent begint het nu echt te regenen. Dat belooft wat voor morgen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten