Vanaf Halle peddelen we lekker over het jaagpad naar Ronquires waar de grote scheepslift is. Onderweg stuitten we op een wegversperring. Ach, het is zondag en ze zullen wel niet aan 't werk zijn... Mis poes! We stuiten op wat vissertjes die ons de weg versperren. En niet zomaar een paar, nee honderden vissers met professionele uitrustingen die voldoende moeten zijn om flinke joekels aan land te brengen. Er is geen doorkomen aan en we moeten terug naar de vorige brug. Al met al zijn we een uur aan het prutsen. De enige vis die we gevangen zagen worden kan niet langer dan zes cm zijn geweest, model stekelbaars zeg maar. Het schijnt dat Nederland wereldkampioen is geworden.
De scheepslift bij Ronquires is fascinerend: hier worden schepen niet geschut maar in een grote bak met water over een helling van vijf procent vijftig meter hoger gebracht. Die helling moeten wij ook nemen, maar dan op het fietsje. Voor Lied is 't pittig, zeker gezien de warmte, maar ze houdt dapper vol.
Een paar kilometer en even zovele hellingen later is de pijp leeg. We besluiten om met de trein de resterende 30 km naar Mons te overbruggen.
Het station van Ecaussines heeft duidelijk z'n gloriejaren achter zich maar er komt nog steeds ieder een een trein. We missen 'm op dertig sekonden. Enfin, herkansing over een uur en we zitten droog want inmiddels regent het flink.
Een uur later komt de trein binnenrollen. De afstand tussen perron en instaphoogte bedraagt op z'n minst 80 cm en onze bepakte fietsen wegen zwaar. De conductrice ziet ons worstelen en vraagt twee medereizigers ons te helpen. Tsja, met twee stevige kerels erbij lukt het best ;-)
Het volgende stationnetje moeten we alweer overstappen. Hier helpt een collega van de Belgische spoorwegen ons roerend. 'Nog twee stationnetjes en dan zijn jullie er hoor!' Twee stationnetjes verder wringen we ons uit de trein om er op het perron achter te komen dat dit het verkeerde dorp is... Mons ligt 10 km verder! Hij bedoelde natuurlijk dat Mons het derde station was...
In Jurbise wil je niet dood gevonden worden en wij dus ook niet. We stappen op de fiets voorzien van goede raad over de te volgen route door de stationschef. De weg is druk en het regent. Rode jasjes aan, gas erop en fietsen, Lied voorop. De wet van Murphy doet wat hij moet doen en drie kilometer voor Mons heb ik mijn eerste lekke band in bijna twintig jaar met mijn Snel-fiets. Nu heb ik zeker 12.000 km met deze banden gereden, maar toch... Samen de fiets afgeladen en de band verwisseld en dat alles in de geur van het meest vreselijke frietkot van België. Amai zunne!
Mons is verrassend mooi. Voor mijn gevoel was het een grauw provinciestadje dat verpauperd achterbleef toen de kolenwinning op z'n eind liep. Dat beeld klopt beslist niet meer. De hele binnenstad is opgeknapt en ze zijn vol trots culturele hoofdstad van 2015. Echt een leuke plek om even rond te lopen.
De markt vormt een prachtig decor om lekker te gaan eten na deze bewogen dag. En een pintje hebben we toch zeker verdiend! We zitten precies tien minuten op het terras voor de regen een eind aan deze idylle maakt... Wet van Murphy.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten